Wybór imienia Polskich Noblistów uzasadnił wszechstronną pracę dydaktyczno – wychowawczą, zmierzającą do tego, aby każdy uczeń mógł odnaleźć siebie wśród talentów i wartości reprezentowanych przez Polaków - laureatów Nagrody Nobla.

Maria Skłodowska – Curie, Henryk Sienkiewicz, Władysław Reymont, Czesław Miłosz, Wisława Szymborska i Lech Wałęsa to niewątpliwie osoby, które mimo ludzkich słabości i wad osiągnęły wiele, żyjąc i pracując nie tylko dla siebie, ale przede wszystkim dla innych. Dzięki nim polska duma narodowa ma głębsze uzasadnienie.

Maria Skłodowska – Curie – Polka, która otrzymała Nagrodę Nobla dwukrotnie: indywidualnie i wspólnie z mężem – to przykład kobiety uosabiającej siłę charakteru, wytrwałość w pracy i mądrość. Dzięki jej odkryciom ludzkość skuteczniej walczy z chorobami. Pracowała w czasach, kiedy trudno było być kobietą – naukowcem, a jednak potrafiła doskonale pomnażać talenty.

Fakt, że wśród polskich noblistów czworo to literaci – świadczy niewątpliwie o wrażliwości słowiańskiej dumy Polaków, ale też szczególnej roli literatury w dziejach naszego narodu. Kiedy Polska nie istniała na mapach Europy, rusyfikowano i germanizowano Polaków, Henryk Sienkiewicz tworzył ku „pokrzepieniu serc”, by Polacy mogli czuć się dumni ze swojej przynależności narodowej dzięki prozie historycznej autora Trylogii. Nawet, jeśli znawcy przedmiotu mają zastrzeżenia, co do prawdy historycznej czy kunsztu poetyki powieści H. Sienkiewicza, zawsze pozostanie on nauczycielem patriotyzmu i dziejowego optymizmu, tak potrzebnego młodym ludziom.

Władysław Reymont – autor m. in. “Chłopów”, człowiek o niełatwym życiorysie, ma szanse oddziaływać na osobowość młodego człowieka swoim zamiłowaniem do wsi, celną analizą ludzkich charakterów, niesamowitą filozofią wynikającą z cykli natury, następstwa pór roku, nocy i dnia oraz przenikania się świata człowieka i świata natury. Jego powieść to nie tylko analiza wiejskiej społeczności, ale też apoteoza prostoty życia podporządkowanego cyklom przyrody. Zwróci niewątpliwie uwagę młodych ludzi na siłę spokoju płynącego z obcowania z naturą, wskaże wartość „małych ojczyzn” i przypomni podstawowe prawdy moralne, odpowiedzialność za siebie i innych, pracowitość, prostotę, bezpośredniość w formułowaniu sądów.

Czesław Miłosz – poeta, który nie zgodził się na kłamstwo systemu. Nie chciał pisać poematów ku czci zła i głupoty, za co zapłacił rodzajem wygnania, chyba największej kary dla poety, gdy jego twórczość nie może docierać do ludzi. Człowiek nie idealny, ale piszący o ideałach życia, o wartościach ważnych, cennych i nieśmiertelnych, które należy pielęgnować, by ubogacać ludzką egzystencję.

Ironia, dystans wobec rzeczywistości i siebie samej, ukazywanie złożoności ludzkiego bytu to cechy poezji Wisławy Szymborskiej. Bogactwo treści, głęboka mądrość w prostym często przesłaniu wierszy poetki w połączeniu ze skromnością jej osoby to także znakomity punkt odniesienia dla młodego, poszukującego swej drogi człowieka.

I wreszcie polski laureat Pokojowej Nagrody Nobla – Lech Wałęsa – chyba po Janie Pawle II najlepiej znany Polak na świecie, uosabiający szczerość, bezpośredniość i upór w dążeniu do celu, którym było stawianie oporu totalitaryzmowi. Jakkolwiek nie patrzeć na tę kontrowersyjną postać, należy podkreślić, że jest on symbolem bohaterstwa, bezkompromisowości i walki o słuszne cele na drodze dialogu i porozumienia ponad wszelkimi podziałami – to niewątpliwie wartości, które winny stać się drogowskazami w życiu młodych, zagubionych w dzisiejszym świecie ludzi.